"Şu Wolverhampton’da ne var Allah aşkına?"

Abdullah Avcı’nın, “ Bu maç başlangıç olacak.” Bizim de “İnşallah” dediğimiz maçın kıyısındayız.

siyahlabeyaz | İngiliz ekibinden alınacak bir galibiyet hem özgüveni artırır hem de zamana karşı nefes aldırır.
Lakin N’Koudou’nun migren, Diaby’nin mide sorunları nedeniyle son dakika kadrodan çıkartılması biraz can sıkıcıydı.

Maç bu bilgiler ışığında başladığında ve ilk etapta, Elneny ve Ljajic’i farklı yerlerde top dağıtan, Dorukhan’ı topa basan, takımı da bayağı bir iştahlarda gördük.

Top çevirirken ya da yan pas yaparken dikine hareketlenip, adam eksiltmedikten sonra her şeyin boş olduğu görüşündeyim.

Hal böyleyken top, top olmaktan çıkıyor, bumeranga dönüşüyor.

Dön dolaş aynı yerdesin.

Defansı çok kalabalık yaptığımızdan, ileride çoğalamadığımız da aşikar.

Santrfor sıkıntısı ciddi boyutlara ulaşmış durumda.

Burak’ın yerine oynayan Güven’in de sakatlanıp, Umut Nayir’in oyuna dahil olması enteresanlıkları göz önüne sermekte.

Bütün bu olumsuzluklara ragmen, ilk yarının son 10 dakikasında hırs biriktirmiş bir takım izliyorduk Şeref Bey’de.

Risk alıp, öne çıkınca pozisyonlar yakalamaya başladık.

İki baskı, bir direkten dönen top taraftarı hemen havaya soktu.

Bu işler iskambil kağıdı gibidir. Takım oynadıkça taraftar tribünde ateşlenir.

Baksanıza maçın dakikaları bile bize trip atıyor.

Tam havaya girdik, ilk yarı bitti iyi mi.

İlk yarının son 10 dakikasındaki Beşiktaş’ı gören Wolves, ikinci yarıya çok önde basarak başladı.

Böylelikle oyun kurmamızı hem zorlaştırıyor, hem de yavaşlatıyordu.

Karşı hamle mutlak şarttı.

Bu bölümde takımın bocaladığını gören taraftar sazı eline aldı.

Takımı itmeye ve modundan düşürmemeye çalıştı.Ve bayağı da başarılı oldu.

Düşen tempo yükseldi, Lens kıpırdamaya başladı. Vida’nın iki kafa topu auta gitti.

Bu İngilizler harbiden işi biliyor ha!

Premier diye iyi cilalıyorlar takımlarını. Şu Wolverhampton’da ne var Allah aşkına.

Santrforu olan, kanatları iyi çalışan oturmuş bir Beşiktaş, ezer geçerdi ya neyse…

Ve üstüne son saniyede yediğimiz gol var.

‘Yine bana hüsran, yine bana hasret düştü’ diyor ya şarkıda.

Aynı o mottayım.(Alen Markaryan / Akşam)